De hoop van Christus moet ook de onze zijn. Het leven is vol strijd en conflicten. Toch zijn problemen op zich niet slecht. Ze hebben een functie, zoals alle aspecten van ons leven.
Inhoudsopgave
Het doel van pijn
Vaak wordt gezegd dat beproevingen precies dat zijn: beproevingen, een test van onze trouw, ons geloof en onze hoop op God. God vraagt ons: “Wie houdt uw vertrouwen?” Het juiste antwoord moet natuurlijk God zijn. Maar dodelijke beproevingen zijn ook bedoeld om een ander doel te dienen. Lijden is bedoeld als offer, als offer aan God.
Christus zelf is het ultieme model van deze eigenschap. Het lijdensverhaal was lijden. Jezus was het offer. Hij onderwierp zichzelf aan geestelijke en lichamelijke kwellingen. Hij offerde zichzelf, heel en compleet, op het altaar van het kruis. Hij smeekte God de Vader om vergeving voor hen die deelnamen aan zijn executie. Het is verbazingwekkend dat tijdens zijn gruwelijke marteling en verstikking nooit is vastgelegd dat Christus zijn moordenaars heeft berispt. Zijn boodschap is er een van liefde, vergeving en stille aanvaarding van persoonlijke wonden of irritaties. Bovendien is zijn voorbeeld er een van volledig vertrouwen in God de Vader.
Christus, het belangrijkste voorbeeld van lijden
Vlak voor zijn vervolging en terechtstelling vinden we Jezus bloedzwetend in de hof van Getsemane. Hij bidt tot zijn hemelse Vader. Niet alleen benadrukt dit voorval de belangrijke plaats die gebed in ons leven moet hebben, vooral voordat we grote beslissingen nemen, maar het laat ons ook zien hoe totaal vertrouwen, totale hoop, eruit ziet. “Nadat hij zich op een steenworp afstand van hen had teruggetrokken en neerknielde, bad hij en zei: ‘Vader, als u wilt, neem dan deze beker van mij weg; niet mijn wil, maar de uwe moet geschieden'” (Lucas 22:41-42). Dit is het gezicht van de hoop.
Christus heeft, zoals elke man en vrouw, de dood nooit gekend. Toch, afzien van angst, onderwerpt hij zijn wil en verlangens aan de Vader. Hij houdt van zijn Vader en wil met Hem verenigd worden. Hij vertrouwt erop dat de Eerste Persoon van de Heilige Drie-eenheid hem de kracht zal geven om te triomferen in zijn missie. Dit is wat Paulus later de voltooiing van de wedloop zou noemen. Deze instelling is die van de deugd van de hoop, een van de drie theologische deugden. En het is van vitaal belang voor een trouw leven in Christus.
Het sprankje hoop in de toekomst
Goed kijken naar een later incident Als we goed kijken naar een later incident, dichtbij het hoogtepunt van zijn lijdensweg, zien we dat Jezus nooit de hoop op de Vader verliest. Rond drie uur riep Jezus met luide stem: “Eli, Eli, lema sabachthani? wat betekent: “Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten? ” . Sommige van de omstanders die hem hoorden, zeiden: “Deze roept Elia” (Matteüs 27:46-47). Jezus’ roep om de Vader is niet, zoals het soms wordt uitgelegd, een wanhoopskreet. Het is eerder een directe verwijzing naar Psalm 22, een Davidische psalm van hoop.
Psalm 22 begint nogal somber: “Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten? Waarom bent u zo ver verwijderd van mijn noodkreet, van mijn angstkreten? Mijn God, ik roep bij dag, maar U antwoordt niet; bij nacht, maar ik heb geen hulp…”. Dit is echter niet het einde. De volharding van de psalmist in het gebed, gestimuleerd door de hoop op God, is niet tevergeefs. Psalm 22:25-26 maakt dit duidelijk: “Want Hij heeft de ellende van deze ellendeling niet verworpen of veracht; Hij heeft zich niet van mij afgewend; Hij heeft mij gehoord toen ik riep. Ik zal mijn lof aanbieden in de grote vergadering, ik zal mijn geloften vervullen voor hen die hem vrezen”.
Toch is Davids einde onvermijdelijk. Evenzo sterft de Koning der Joden, de Koning van het heelal, aan een kruis. Maar zoals het vers dat Christus aan het kruis citeerde niet het einde van de psalm was, zo was Christus’ dood niet het einde van de heilsgeschiedenis. Want er zou geen heilsgeschiedenis zijn geweest als Christus niet als overwinnaar uit de strijd was gekomen – wat hij ook deed.
Op de derde dag stond hij op uit de dood. Het was zijn passie en deze onoverwinnelijke terugkeer die de poorten van het paradijs opende voor de zondaars. Verlossing was volbracht. Christus opende de weg naar het eeuwige leven voor de hele mensheid, voor hen die geloofden en hem volgden.
Geen behoefte aan angst en bezorgdheid als we op God vertrouwen
De hoop kwam tot onze Heer. Vervolgens hebben ook talloze katholieke heiligen de hoop gebruikt. Een van die heiligen die een persoonlijk verslag gaf van de voordelen van een totaal vertrouwen in God is de heilige Elizabeth Ann Seton, stichteres en lerares. In een brief aan een vriendin schreef zij
Denk … hoe we degenen hebben overleefd van wie we hadden berekend dat ze zeker langer zouden leven dan wij! En hoe slecht we in staat zijn toekomstige gebeurtenissen te beoordelen! Als je angst uitkomt, denk dan aan de onfeilbare Beschermer die we hebben. Maar hij zal uw vertrouwen niet verdelen; vertrouw alleen op hem, en uit ervaring kan ik verklaren dat dit de meest vredige gewaarwordingen en de meest volmaakte genoegens voortbrengt waartoe het hart in staat is.
Seton gaat in op het feit dat we, binnen de grenzen van onze kennis en macht, nooit volledig voorbereid kunnen zijn op conflicten, rampen en verdriet. Maar als we ons geloof en onze hoop op God vestigen, zullen we niet alleen vrede in onszelf vinden. Door onszelf te bevrijden van onze angst, zullen we uiteindelijk bovennatuurlijke vreugde bereiken. Zorgen en tegenslagen, groot of klein, verdienen geen plaats in het hart van de christen. Zoals onze Verlosser zelf zei in Mattheüs 6:34: “Maak je geen zorgen over morgen; morgen zorgt hij voor zichzelf. Eén dag moeite is genoeg.